Wie ooit al eens een pizza liet leveren, beseft hopelijk dat dit erg duur is. (Met alle respect voor al die pizzazaken!) €10 voor een kleine pizza en dan maar hopen dat die lekker is, niet te vet en dat de korst niet te slap is. Vroeger was er één in mijn buurt die echt de moeite waard was maar helaas is de man verdwenen. Hopelijk was hij niet failliet want ze waren fantastisch!
Kortom, ik maak het liever zelf. Ook leuk met vrienden of met kinderen. Iedereen krijgt zijn bolletje deeg en kan die beleggen met eigen keuze.
Het deeg maakte ik vroeger vaak met de hand maar met de broodbakmachine gaat het prima.
Daarna nog uitrollen, gaatjes prikken (belangrijk voor de stevigheid van de korst), wat tomatenpuree en dan beleggen met bv. mozzarella, ananas, ham, tonijn, zongedroogde tomaatjes en krullen kaas.
Ik maak altijd een grotere portie deeg dan ik nodig heb. Ik verdeel

de rest dan in porties en bewaar ze in de diepvries. Zeer gemakkelijk als je eens geen tijd of zin hebt!

Voor het deeg:
525g bloem
265 ml water
1 el suiker
1 tl zout
2 tl gedroogde gist
3 el olijfolie

Vandaag eens volkorenmeel gebruikt. Even wennen maar waarschijnlijk toch wel gezonder.

Opnieuw uit mijn nieuwe kookboek wappaz. Een titel die meteen mijn interesse opwekt. En zoals zo vaak, opeens ontdek je in een kookprogramma net hetzelfde. Ik had er nooit van gehoord. In Top Chef gebruikten ze het als een vulling voor ravioli. Ook een toppertje denk ik. Stel je voor, je snijdt met je mes in zo'n deegpakketje en het eigeel stroomt eruit. Dat is natuurlijk wel een voorwaarde! Vanzelfsprekend krijg je een eigeel (ze doen het blijkbaar nooit met eigeel) niet zomaar tussen 2 velletjes pasta. Daarom vries je die eerst in. Uit eigen ervaring ... neem een klein glaasje, bedek de binnenkant met folie, breek het ei, verwijder het eiwit (sommigen zouden dat sparen voor meringue of zo maar ik lust het niet) en laat de eierdooier voorzichtig in de folie vallen. Folie wat bij elkaar brengen zodat er geen lucht meer aan kan en in de diepvries plaatsen gedurende ongeveer een uurtje.
Daarna rol je het bevroren eigeel in de tempura en daarna in panko (Japans broodkruim). Met de panko
is het mooier maar is de rand ook een stuk dikker. Gebruik dus gerust

gewoon broodkruim als je dat liever hebt. Vergeet ook niet de tempura heel goed te kruiden met peper en zout. Andere kruiden kunnen ook smaak geven!

Maximum 1 1/2 minuut frituren op 170°C. Anders is het eigeel gestold!

Tempura:
1/3 maïszetmeel
2/3 bloem
meng met water tot een glad mengsel.
Voeg peper, zout en een beetje gist toe.
Laten rusten voor gebruik.

Voor eitjes heb je echt niet veel nodig! Maak dus een kleine hoeveelheid.

Opnieuw iets dat je gewoon in de winkel kan kopen maar ik doe het veel liever zelf. Dan bepaal je zelf de intensiteit en het suikergehalte. En het is super gemakkelijk! Zie het recept hiernaast.
je kan deze saus ook gebruiken met kip of rundsvlees. Wat ik wel al ervaren heb is dat je je potten, pannen en lepels zo snel mogelijk moet afspoelen. Het wordt immers stroperig en wordt achteraf behoorlijk hard en moeilijk te verwijderen.
Maak ook nooit teveel klaar met teriyakisaus. De volgende dag is het nog nauwelijks eetbaar doordat het vlees hard en taai wordt.

Ingrediënten:
100 ml mirin
100 ml Japanse sojasaus
3 eetlepels suiker
zonnebloemolie
Scampi's
1 cm verse gember
1 chilipepertje
1 lookteentje
1 stengel citroengras
groenten

Werkwijze:
Verhit de olie in de pan.
Meng in een andere pan de mirin, sojasaus en suiker.
Bak het citroengras, de look en het pepertje aan in de olie. Voeg de scampi's toe.
Voeg het sojamengsel toe als de scampi's bijna gaar zijn en laat op een hoog vuur koken.
Serveer met rijst.

Kookboeken ... ze blijven me aantrekken ook al vind je enorm goede recepten op het internet. Ook aan een goed kookboek hangen criteria vast voor mij. Het echt grote formaat ligt niet goed in handen en laat ik aan de kant liggen. Te klein is ook niet goed. Foto's zijn onontbeerlijk en liefst van al zelfs veel foto's. En dan het meest moeilijke criterium ... het onderwerp moet mij aanspreken. Meer en meer koop ik boeken die over één onderwerp gaan. Mijn laatste aankoop en een echte winner (althans voorlopig) is "WAPPAZ" van Christer Elfving. Een vreemde naam maar de kaft sprong eruit tussen alle andere. (Voorlopig in aanbieding bij de boekenzaak die vroeger een "slechte" naam had maar nu overgenomen is. ;-)) Dat alleen al is geslaagd! De naam staat voor "wereldhapjes" in de vorm van sushi of tapas. Spek naar mijn bek.
De sojajelly zie je op de foto onder de rijst en op de rauwe zalm. Het past er perfect bij alhoewel je beter heel kleine stukjes gebruikt. Anders is het nogal zoutachtig. Het recept pas je best aan tot een veel kleinere hoeveelheid of je moet er dagen lang van eten! Maar hiernaast het originele recept.

Geef toe, het bekt toch beter dan zeewier. Ik ben er al altijd verzot op geweest. Maar de laatste dagen krijg ik het gevoel dat erdoor overspoeld wordt. Misschien is het zoals met een nieuwe auto. Opeens zie je die opvallend veel in de straten rijden. Natuurlijk niet. Maar doordat je erop gefocust bent, merk je het op.
Gisteren las op het net dat wakame of zeewier de ultieme strijder tegen obesitas zou kunnen worden. Ik heb gisteren maar vlug een broodje met zeewier gebakken. Helaas nog geen effect op de weegschaal vanmorgen :-).
Ik gebruik een broodmachine en heb het gewone recept gebruikt met 525 g volkorenmeel, water, zout en gist. (Ik doe er nooit boter in, vraag me niet waarom.) Daarna een paar handenvol gedroogde wakame. Zelf brood bakken heeft het voordeel dat het huis heerlijk ruikt maar ook dat het brood nog wat lauw opgegeten kan worden. Beleg hoeft dan zelfs niet!
Aangezien er wel een paar kilootjes mogen verdwijnen, bedacht ik gisteren nog een gerechtje met zeewier.

Op de vismarkt zalm gekocht en gegarneerd met sojajelly (recept in een volgende post), rijst, rettich (ingelegde rammenas), zeesla (ook een soort zeewier) en wasabi. Moet je echt eens uitproberen!

Tomaten in de zomer... ( Ja, ik weet het, nu kan je ze het hele jaar door krijgen.) De smaak van een zomerse tomaat is overheerlijk. Tegenwoordig heb je ze in alle formaten, kleuren en geuren. Ben jij ook zo verzot op die snoeptomaatjes? Meer dan 20 jaar geleden kweekte ik tomaten in mijn klas. Dat, een Vietnamese jongen, zag er al dagen naar uit om ook eentje te mogen meenemen naar huis. We leerden ondertussen de tomaten luizen en zagen ze veranderen van geel bloemetje, groen "knolletje" naar een rood hebbeding. Eindelijk was het zijn beurt en kreeg hij zijn tomaatje. Vol trots legde hij het op zijn bank. Misschien wou hij het aan zijn moeder of tante geven? Zijn geluk was echter van korte duur. Toen hij zijn bank opende, viel het deksel op zijn ... Ach, hij heeft wel een andere gekregen.
De koningin -wel toepasselijk vandaag - van de tomaten is toch wel de coeur de boeuf. Je ziet ze nu al af en toe verschijnen in de

supermarkt. Niet voorbij lopen maar kopen! Het is de zachtste, meest zoete tomaat die ik ken. De vorm is speciaal en de smaak nog meer. Fijn snijden is de boodschap. Eigenlijk hoeft er geen dressing op maar wie dat wenst met een rood uitje en wat bieslook te garneren, hou je alvast niet in. Gisteren geserveerd met een BBQ. Het lam was lekker, de frietjes ook maar de koningin was toch wel mijn tomaatje! Niet dat Mathilde ...

Verwacht niet om hier veel desserts aan te treffen. Ik ben gewoon geen zoetekauw en nog minder een taarteter. Alhoewel, mijn moeder bakt een heerlijke kaastaart en daar wil ik toch altijd wel een stukje van proeven. Dank je wel, mama!
Maar als je vrienden of familie uitnodigt, dan hoort een dessertje er toch altijd wel bij. Bij familiefeestjes heb ik de oplossing gevonden. Mijn nichtje bakt ook graag en die brengt met plezier haar eigen baksels mee. Zo is iedereen toch tevreden.
Jaren geleden vond ik echter in een heel serieus weekblad, waar naast politiek ook het culinaire aan bod komt, een receptje dat me toch wel aantrekkelijk leek. De familie heeft het geweten want dat was het enige dat ik op tafel zette. En toen mijn vader het gerechtje gretig overnam, was het hek helemaal van de dam.
Ik wil het jullie niet weerhouden. Het is niet echt zoet, eerder zurig en helaas gemaakt met gelatine. Als een mens beseft wat daar in zit, sla je het misschien liever over maar toch het proberen waard!

Citroenbavarois

Ingrediënten:
350 g yoghurt
100 g suiker
1 pakje vanillesuiker
5 blaadjes gelatine
sap van 2 citroenen
1/8 l slagroom (light natuurlijk)
100 g rode vruchten

Bereidingswijze:
Klop de suiker en de vanillesuiker door de yoghurt.
Week de gelatine in koud water gedurende ca. 2 minuten.
Vul het citroensap aan met water tot 2 dl en verwarm.
Los de gelatine op in het sap en laat wat afkoelen.
Klop de slagroom stijf.
Spatel room en citroensap door de yoghurt.
Laat stijven in de koelkast (ca. 2 uur).
Serveer met rode vruchten en coulis van rode vruchten.

Toen ik klein was, was de zondag een rustdag. 's Morgens wandelden we al behoorlijk vroeg in onze zondagse kleren door de bossen van Zevenkerke. Op een bepaald moment kwamen we regelmatig een man met zijn hond tegen. Wekenlang heb ik gedacht dat die hond Duckisi heette. Tot mijn moeder me vriendelijk uitlegde dat de man Franstalig was! We bezochten ook regelmatig de cafetaria waar ze ook religieuze kunst verkochten. Ik kende er alle paters! Na de mis was er het aperitief. Op een bepaalde leeftijd kregen mijn broer en ik niet meer het fruitsapje maar een echt aperitiefje. Ik vermoed niet dat het alcoholisch was. (In die tijd maakten ze zich daar minder zorgen over.) Maar het kleine flesje gaf ons toch een wat volwassenen gevoel.
Mijn vader dronk elke dag 1 glas wijn bij zijn middageten. Heel gewone maar toch. Op zondag kwam er echter een goede fles boven die uitgebreid geselecteerd en gedegusteerd werd. Vanaf de leeftijd van zo'n 18 jaar probeerde mijn vader ons ook te laten proeven. Hij had meer geluk bij mijn broer want ik vond het spul niet te drinken. En toch is het hem later gelukt om mij de eerste beginselen bij te brengen. Ondertussen had hij ook al een ruime bibliotheek met wijnboeken verzameld. (Altijd gemakkelijk als je een geschenkje wou geven!) Een opleiding heeft mijn vader er niet van genoten. Maar de neus en de smaak had hij wel! Hij was ook één van de eerste (vermoed ik) die de Hongaarse wijn ontdekte in de late jaren '80. Voor net geen 100 BEF kon je een fles kopen die naast een Franse van 500 BEF kon staan. Langzamerhand kreeg ik de smaak echt te pakken en snuisterde ik overal naar betaalbare maar kwaliteitsvolle wijn. Als de bekende supermarkt in het noorden van Frankrijk een wijnfestijn

organiseerde, haalde mijn vader er zonder problemen de wijnen uit die volgens hem de moeite waard waren. En ongelijk had hij niet!
Jaren ben ik ook jaarlijks naar Rijsel getrokken en zo raakte mijn kant van papa's wijnkelder aardig vol. Het was zalig om met hem naar de kelder te trekken en flessen te selecteren. Af en toe discussiërend of die nu al of niet nu al gedronken mocht worden.
Toen ik nog les gaf, ging ik op woensdag na school altijd even langs bij mijn ouders. Mijn glas wijn (altijd rood) stond klaar als ik binnenkwam. Meestal een gewoon, lekker wijntje. Maar af en toe trok hij een speciaal flesje open en zat dan verwachtingsvol te kijken of ik het zou merken. En wat denk je?
Nu heb ik nog een paar oude flessen van hem liggen. Sommige mensen staan er afkerig tegenover en beweren dat de wijn te oud zal zijn en naar zure drab zal smaken. Vergeet het jongens. De truc zit in het decanteren van die oude wijnen en natuurlijk in het bewaren. Sommige flessen doe ik 2 tot 3 dagen vooraf open om te laten ademen en te decanteren. Verwacht dus geen zo'n flesje als je onaangekondigd binnenkomt. Een oenoloog ben ik niet, maar smaken doe ik het wel! Mijn antibioticakuur stopt op zondag na 11 dagen alcoholvrij. Ik kijk er nu al naar uit om een goed flesje open te trekken!

Wat een statement! Eentje die vandaag niet meer over de daken geschreeuwd kan worden zonder dat je met allerlei vermaningen of gezondheidstips bedolven wordt. Maar nee hoor, ik rook mijn vlees en vis graag in de rookoven. Vorig jaar er een gekocht van een bekend barbecuemerk en ik ben er heel tevreden over. (Tip: zet dat ding in de winter binnen of onder zeil want anders begint het te roesten! Ik doe het niet en raad eens ...) Roken is een tijdrovende maar niet intensieve bezigheid.
In het begin rookte ik zowel vlees als vis en meestal met succes. Maar van dat vlees ben ik toch afgestapt. Het moet echt uren roken en je moet het blijven checken. Maar toch is het de moeite waard!
De vis koop je natuurlijk zo vers mogelijk. Ik kies meestal zalm of makreel. Zoek en koop vooral een vettige vis!
Thuis leg je de vis in een inoxschaal en besprenkel je de moten of vissen met zout. Als ik makreel kies, laat ik de visboer die schoonmaken maar vraag ik om de kop eraan te laten. Als je zelf wilt schoonmaken, maak de snee in de buikholte zo klein mogelijk. Zo blijft de vis "sterker" om opgehangen te worden. Dat hangen is wel een beetje gruwelijk. De haak komt immers door de 2 ogen. Niet leuk maar daar is de stevigste plek. Vergeet je de vis vooraf te pekelen (minstens een paar uur tot zelfs een volledige dag)

dan valt die gedurende het rookproces gegarandeerd naar beneden en dan wordt het vissen vissen!
De rookoven steek je aan met kooltjes, net zoals een gewone BBQ. Daarna is het wachten geblazen tot het vuur heet genoeg is. Bovenop komt een schaal met water of bouillon. Ik verkies water want het is de geur van de rook die moet primeren. Daarna de vis erin, de houtsnippers (Vorig jaar kocht ik snippers van een bekend whiskymerk. Duur maar je hebt er echt niet zoveel van nodig. Doen dus!) En dan is het wachten en af en toe controleren. Afhankelijk van de visdikte en -grootte kan je binnen het half uur à uur een heerlijk gerookt visje op je bord leggen. Met een dikke bruine boterham en gerookte makreel er bovenop, waan je je in Zweden! Ik rook inderdaad  maar het is heel gezond. Wel de buren even verwittigen zodat de brandweer er niet bij gehaald wordt!

Mijn vader was geen onverdienstelijke kok. Niet dat hij zich bezig hield met crèmes, schuimpjes of fijne garnering. Maar de smaak ... dat was de enige echte opasmaak. Als er een familiefeestje gepland werd, vroeg hij me altijd wat ik zou willen eten. Meestal trok ik dan mijn wenkbrauwen op en vroeg hem wat hij dacht dat er op tafel zou mogen komen. Hij glimlachte dan en antwoordde zelfs niet, wetende wat ik bedoelde.
Van mijn vader leerde ik om messen te wetten. Heel belangrijk en niet zo evident als je niet weet hoe. Hij was een expert. Als hij op bezoek kwam bij mij thuis lagen de messen altijd klaar in een rijtje om geslepen te worden. Toen ze de winkel overgelaten hadden, kreeg ik zijn oude wetstaaf en zijn instructies om het zelf te doen. Al doende leert men! Ook de tip om messen nooit met warm water te wassen maar meteen na gebruik goed af te spoelen. Ondertussen heb ik een nieuwe wetstaaf moeten kopen om dat die van hem tot op het bot versleten was. Maar de oude ligt in de lade en doe ik niet weg.
Kilo's, wat zeg ik, tonnen groenten heeft die man gesneden in zijn leven. Ze kwamen van heinde en ver om zijn sla met meer dan 15 groenten, zeer fijn gesneden, te kopen. Elke dag opnieuw en soms wel twee keer per dag.
Om terug te komen op zijn bouillabaise. Toen hij stierf, heb ik jaren er geen meer gegeten. Bang dat ik er ééntje zou smaken dat beter was. Of uit eerbied voor hem? Ik weet het niet. Maar 2 jaar geleden durfde ik het aan om zijn recept te proberen voor nieuwjaarsdag. Ik hield mijn hart vast. Hoe zou iedereen reageren? Maar het was een succes. Net zoals mijn vader? Nee dat niet want ik verander wel een iets aan een recept. Ik doe er bijvoorbeeld geen prei in en zeker geen mierikswortel! Vandaag heb ik het opnieuw gemaakt beginnende met de rouille. Als ik als eens een echt goeie bouillabaise eet op restaurant, valt me de rouille vaak tegen. Uit een potje? Jongens toch! Het is zo eenvoudig om het zelf te maken! Ik geef je straks het recept. Ik beloof het je, in 5 minuten is het klaar. Als je niet van pikant houdt, halveer dan het pepertje en de look want het is heavy. (Om te vermijden dat het pepertje aan je handen blijft kleven en voor irritaties kan zorgen als je erna per ongeluk in je oog wrijft, gebruik een bevroren chillike!) Vanmorgen naar mijn favoriete visboer op de markt, zalm, zeewolf en kabeljauw meegenomen. Op vraag, krijg ik, indien mogelijk, wat koppen om zelf mijn bouillon te trekken. Je stopt er wat tijd in maar op een dag als deze geniet ik ervan.
Voor de rest volg ik het recept vrij volgzaam. Lang leve Frankrijk. En papa, ik ben nog steeds trots op je.

Ingrediënten:
1 kg gemengde visfilets (kabeljauw, wijting, rode poon, zalmforel, zeepaling)
100 g gepelde garnalen
2 sjalotjes
2 teentjes knoflook
1 prei
2 vleestomaten
4 el olijfolie
1 blikje tomatenpuree
1 glas droge, witte wijn
2l visbouillon
enkel draadjes saffraan
2 takjes tijm
3 el gehakte peterselie
peper en zout

Werkwijze:
Snij de visfilets in stukken
pel de sjalotjes en de knoflook en snipper fijn
Snij de prei in ringen en de gepelde tomaten in blokjes
Stoof knoflook, sjalotjes en prei in hete olie
Doe er de tomaten, de tomatenpuree, de saffraan en de tijm bij leng aan met de bouillon en de witte wijn
Breng aan de kook, laat 15' onafgedekt doorkoken
Doe de vis bij de bouillon. Eerst de stevige soorten, na een paar minuten de zachtere
Laat tegen de kook aan sudderen tot ze goed gaar zijn zonder uiteen te vallen
Werk af met de garnalen en gehakte peterselie
serveren met stokbrood
Rouille met toast

Opmerkingen papa:
Bouillon zeven in flanellen doek
1/2 tot 3/4 uur laten trekken
wortel, ui, peterselie, tijm, prei, foelie, peperkorrels, rozemarijn, mierikswortel, dille, laurier, ontpitte tomaten
Laatst: klein beetje anijs, scheutje pastis, snuifje saffraan
vis: zalm, rode poon, kabeljauw, lotte, zeepaling, wijting, schelvis.

Rouille:
2 el olijfolie
1 ei
peper en zout
2 peperoni
look
klein doosje tomatenpuree
snee wit brood

Laat het brood weken in water. Knijp goed uit
Alles mengen en mixen