Als een kind in een speelgoedwinkel

Vakantie ... mensen dromen van strand, zee en avontuur. Ze kuieren in drukke straten en ontdekken winkel na winkel met schoenen, kledij en snuisterijen. Daar heb ik niets op tegen maar het summum voor mij is een supermarkt in het buitenland.
In eigen land schrijf je een boodschappenlijstje, rij je naar de supermarkt, snel je door de gangen proberend andere karretjes te ontwijken, vul je je boodschappenkar en hoop je maar dat de rij aan de kassa niet te lang zal zijn. Boodschappen in- en uitladen en opbergen. Oef! Een noodzakelijk kwaad is voorbij.
Niet zo in het buitenland. Al bij het binnenkomen voel je je gedesoriënteerd. Elke gang is onbekend. Je weet helemaal niet wat je oog zal ontdekken. En het is die ontdekkingsdrang, hoopvol verwachtend een product te vinden die je bij ons niet hebt, die mij zo boeit. Waarschijnlijk zelfs irriterend voor wie naast me loopt. Of liever gezegd voor me want ik blijf om de haverklap stilstaan bijna zuchtend van genot bij het onbekende. Ik

moet ze vastnemen, omdraaien, lezen en beoordelen. Het is sterker dan mezelf. Ik probeer het te delen met mijn toevallig slachtoffer maar meestal kijkt die me dan onbegrijpelijk aan bij het horen van mijn informatie van wat je ermee zou kunnen doen. Het nadeel is dat mijn mandje vlug vol ligt met de wonderbaarlijkste producten en verpakkingen (want ja, niettegenstaande ik de reclamejongens door heb, val ik toch voor een prachtige verpakking).
Thuis worden die nog eens zorgvuldig bekeken, gewikt en gewogen en dan worden ze liefdevol in de "pantry" geborgen. Soms blijven ze daar liggen en gaandeweg bedolven door andere veroveringen van mijn ontdekkingsdrang. En niettegenstaande ik maar zelden iets ongebruikt weggooi in de vuilnisbak, ... zo af en toe een verspilling haalt het niet van mijn voldoening bij een nieuwe ontdekking.
Voor mij dus geen schoenwinkel maar een boodschappenkar in de supermarkt in den vreemde!