Jullie kennen het gevoel waarschijnlijk wel. Voor de zoveelste keer nodig je dezelfde vrienden of familie uit voor een gezellig diner. Als de datum naderbij komt, begint het wikken en wegen. Wat heb ik hen de vorige keer geserveerd? Wat lusten ze? Zijn er vegetariërs bij? Mijn moeder lust geen look! Mijn neef is verschrikkelijk bang van graten! Als echte gastvrouw hou je daar vanzelfsprekend rekening mee maar het beperkt de keuze toch wel enorm.
Ik heb al ervaren, net zoals jullie waarschijnlijk, dat het hapje de toon van de avond zet. Gesneden worteltjes, bloemkoolroosjes, kerstomaatjes met één of ander sausje ... heerlijk! Maar toch niet meteen een indrukwekkende start. En willen we dat niet allemaal? Hen imponeren, bekoren en hen overtuigen van je excellente (?) kookkunsten. Daarom een gouden tip hier. Als iedereen die deze blog leest dit in de komende maand op tafel zet, zal het vlug een kort leven beschoren zijn maar vooruit ... dat hebben jullie en ik dan maar gehad.
Iedereen kent wel kroepoek. Meestal een wat vettig krokantje met een expliciete garnalensmaak die je in zakjes kan kopen, zelf maken (nog vettiger als je niet oplet) of die op tafel staan bij de Chinees. Enkele maanden geleden echter ging ik eten in een restaurant in Brugge waarvan de eigenaars welbekende Vlamingen geworden zijn dankzij een programma/wedstrijd op een Vlaamse zender. Ik verklap niet meer maar foodies zullen wel weten over welk restaurant het gaat. Mijn verwachtingen lagen hoog en dus keek ik er enorm naar uit. We werden verwelkomd in een mooie ruimte met een prachtige tafel. We voelden ons meteen op ons gemak. De kaart werd gebracht, een keuze werd gemaakt, de sommelier kwam langs en toen ... kwam het hapje. 3 verschillende, piepkleine gerechtjes. Ik herinner me er echter maar één meer van. Het was een kroepoekje van ui. Man, man, man wat heb ik daarvan genoten! Het was zo verrassend en hemels. Ik was bijna bang om het in te slikken omdat ik er zo lang mogelijk intens van wou genieten. Ook de rest van de maaltijd was best te pruimen. Prijs-kwaliteit was prima. Het gruis in de vissoep verguisde mijn genot echter. Maar de wijn was dan weer toppie: Sexy Tinto. (Heb er achteraf nog een eeuwigheid naar gezocht en ook gevonden. Zoals vaak echter, thuis heb je niet die ambiance of die intense sfeer waardoor het genot dan weer iets minder was.) Maar goed, ik wijk af.
Die uienkroepoek wou ik ook maken. Een bevriende kok kon mij het recept wel geven maar na het lezen ervan (dagen drogen!) zag ik er toch maar vanaf. Hij gaf me echter ook een tip om eens langs te gaan in een groothandel in het Brugse (:-)). Daar vond ik kroepoek in verschillende smaken. Met de dure doos naar huis dus. Het recept is heel simpel: Verwarm je frietpot, leg de kroepoek met sepia (koos ik dan uit die zes soorten) in de olie, haal ze eruit en laat ze uitlekken op keukenpapier, zoek een mooi bordje (altijd belangrijk!), garneer met stukjes zongedroogde tomaten en wat bieslook en serveer. Gegarandeerd succes!
Wil ik imponeren denk je? Nee hoor! Of toch? Een mens zijn ijdelheid wordt toch altijd graag gestreeld niet?
Ik heb al ervaren, net zoals jullie waarschijnlijk, dat het hapje de toon van de avond zet. Gesneden worteltjes, bloemkoolroosjes, kerstomaatjes met één of ander sausje ... heerlijk! Maar toch niet meteen een indrukwekkende start. En willen we dat niet allemaal? Hen imponeren, bekoren en hen overtuigen van je excellente (?) kookkunsten. Daarom een gouden tip hier. Als iedereen die deze blog leest dit in de komende maand op tafel zet, zal het vlug een kort leven beschoren zijn maar vooruit ... dat hebben jullie en ik dan maar gehad.
Iedereen kent wel kroepoek. Meestal een wat vettig krokantje met een expliciete garnalensmaak die je in zakjes kan kopen, zelf maken (nog vettiger als je niet oplet) of die op tafel staan bij de Chinees. Enkele maanden geleden echter ging ik eten in een restaurant in Brugge waarvan de eigenaars welbekende Vlamingen geworden zijn dankzij een programma/wedstrijd op een Vlaamse zender. Ik verklap niet meer maar foodies zullen wel weten over welk restaurant het gaat. Mijn verwachtingen lagen hoog en dus keek ik er enorm naar uit. We werden verwelkomd in een mooie ruimte met een prachtige tafel. We voelden ons meteen op ons gemak. De kaart werd gebracht, een keuze werd gemaakt, de sommelier kwam langs en toen ... kwam het hapje. 3 verschillende, piepkleine gerechtjes. Ik herinner me er echter maar één meer van. Het was een kroepoekje van ui. Man, man, man wat heb ik daarvan genoten! Het was zo verrassend en hemels. Ik was bijna bang om het in te slikken omdat ik er zo lang mogelijk intens van wou genieten. Ook de rest van de maaltijd was best te pruimen. Prijs-kwaliteit was prima. Het gruis in de vissoep verguisde mijn genot echter. Maar de wijn was dan weer toppie: Sexy Tinto. (Heb er achteraf nog een eeuwigheid naar gezocht en ook gevonden. Zoals vaak echter, thuis heb je niet die ambiance of die intense sfeer waardoor het genot dan weer iets minder was.) Maar goed, ik wijk af.
Die uienkroepoek wou ik ook maken. Een bevriende kok kon mij het recept wel geven maar na het lezen ervan (dagen drogen!) zag ik er toch maar vanaf. Hij gaf me echter ook een tip om eens langs te gaan in een groothandel in het Brugse (:-)). Daar vond ik kroepoek in verschillende smaken. Met de dure doos naar huis dus. Het recept is heel simpel: Verwarm je frietpot, leg de kroepoek met sepia (koos ik dan uit die zes soorten) in de olie, haal ze eruit en laat ze uitlekken op keukenpapier, zoek een mooi bordje (altijd belangrijk!), garneer met stukjes zongedroogde tomaten en wat bieslook en serveer. Gegarandeerd succes!
Wil ik imponeren denk je? Nee hoor! Of toch? Een mens zijn ijdelheid wordt toch altijd graag gestreeld niet?
RSS Feed