 Misschien denkt u na het lezen van de vorige berichten, dat ik een kritische wijsneus ben (misschien wel een beetje), dat alles rond presentatie draait (is ook zo) en dat ik alleen maar vreemde ingrediënten gebruik. Dat is dan een misvatting. Een simpel gerechtje bereiden op een warme zomerdag geeft me ook veel voldoening. En met simpel bedoel ik dan niet enkele producten op een bord kwakken! Nee, simpel in zijn eenvoud maar toch kwaliteit op tafel door het combineren van smaken. Niet evident maar toch bereikbaar. Neem nu een gepocheerd eitje (daar ben ik weer). Je hebt nodig: een kookpot, kokend water, azijn en een heel vers eitje. Hoe simpel kan het zijn? Je laat het water koken, roert er wat azijn doorheen (mag best een kruidenazijn zijn) met een vork tot het flink gaat kolken en laat het eitje er voorzichtig in "vallen". Een tip: ik breek het eitje altijd eerst in een kommetje. Het "kolkende" water absorbeert het goddelijke ding, de azijn zorgt ervoor dat het eiwit stolt en na zo'n 4 minuten is het perfect. Schuimspaantje om het eruit te vissen, uitlekken op een keukenpapiertje, eventueel wat bijsnijden (hoeft echt niet maar toch wel mooier) en je presenteert het op een bordje met een dikke, bruine boterham. Garneren met wat zeezout en fini! Toegegeven, ik heb nog wat meer materiaal gebruikt dan ik eerst opsomde maar het resultaat is hemels op een rustige en relaxte zondagmorgen.
Een ander gerecht dat ook zo simpel is maar desalniettemin overheerlijk is opnieuw van Nigella Lawson. Mozzarella met kermisgremolata. Waar die kermis vandaan komt, weet ik niet maar het smaakt. Koop een goede kwaliteit buffelmozzarella (vanzelfsprekend) en wat tomaten. Voor de gremolata meng je olijfolie, zeste van citroen, een chillipepertje, knoflook, een beetje zout en verse,fijngehakte peterselie. Goed mengen en over de mozzarella dresseren. Succes verzekerd en zalig op een zomerse lunch. Simpel en niet ingewikkeld zoals we het soms graag hebben.
 Onlangs toonde ik enkele foto's en meteen kwam de vraag waarom Oosters koken? Ja, daar kon ik niet meteen op antwoorden maar het bleef in mijn hoofd dwalen. Maar nu ken ik het antwoord ... Mijn moeder is geboren in Vlissingen en wij reisden vaak naar Zeeuws-Vlaanderen. Voor mijn moeder een thuiskomst die ze af en toe nodig had. Jaarlijks trokken we naar Middelburg om een rijsttafel te eten. Als kind was ik telkens enorm onder de indruk. Eerst met de auto naar Breskens, wachten op de boot en dan verkennen. Eénmaal in Vlissingen was het nog een tijdje rijden maar de stad kwam langzamer dichterbij. We zagen het gemeentehuis met de prachtige luiken, bezochten de markt (toen al!) en gingen dan lunchen. De lege tafel werd gevuld met meer dan 20 gerechten. het één al kleiner dan het ander. En dan maar toetasten. Na een tijdje hadden mijn ouders de kookkunsten onder de knie en schotelden ze aan familie hun eigen rijsttafel voor. Nu denk ik, waar haalden ze de tijd? Maar het was telkens een heus festijn! Zou daar de bodem gelegd geweest zijn?
Mijn eerste echt Oosterse gerecht dat ik klaarmaakte was te danken aan Nigella Lawson. Je kent ze wel, de zwoele dame die de vingers aflikt, galant de ingrediënten in de potten giet en ook al eet ze de meest calorierijke desserts, er nog verbazend "mager" uit ziet.
Thai Yellow Pumpkin and Seafood Curry is haar gerecht en ik deel het graag met jullie. Misschien wat veel ingrediënten om in huis te halen maar heel gemakkelijk! Ik vervang de pompoen meestal door alleen Pak Choi of als het niet anders kan door prei. (Maar dan verliest het wel zijn Oosterse tint!) Geniet ervan.
Ingrediënten:
400ml kokosmelk
1-2 theelepels Thai curry pasta
350ml visbouillon
3 eetlepels vissaus
2 eetlepels suiker
3 citroenstengels
3 limoenblaadjes
Halve theelepel kurkuma
1 kg pompoen
500g zalmfilet
500g rauwe garnalen
pak choi
sap van een halve limoen
koriander
Bereidingswijze:
Doe de kokosmelk in een pot met de Thaise pasta.
Langzaam opwarmen en mengen
Doe er de visbouillon, de vissaus, de suiker, het citroengras, de limoenblaadjes en de kurkuma bij.
Eenmaal aan de kook doe je er de pompoen (optioneel) bij.
Laat 15’ koken
Voeg de vis en de pak choi toe.
Laat nog 3 à 4 minuten koken.
Voeg het limoensap toe
Serveer met koriander als versiering
 Met een gerenommeerd 3-sterrenrestaurant als buurman, ben je al vlugger geïnteresseerd in kunstgerechten. Ik volg ook al jaren de kookprogramma's op de televisie. Fan van Saturday Kitchen sedert decennia maar opeens had ik het gevoel dat ik de woorden van James Martin kon voorzeggen en ben ik gestopt. Je leerde er wel wat want elke aflevering bracht je in contact met chefs met een serieuze reputatie. Maar goed, op de andere zenders worden er ook kookprogramma's uitgezonden. Tot vervelends toe volgens sommigen maar ik kan het best pruimen. Gelukkig is de jury het niveau van tirades en scheldpartijen ferm overstegen. Vernietigende commentaren behoren tot het verleden en maar goed ook!
In het begin van dit jaar ontving ik op FB een bericht van Sergio Herman dat er nog een tafeltje vrij was. Onverwacht, door een annulering. Aangezien je daar maanden vooraf moest reserveren (Nu zal het alvast niet meer lukken in Oud Sluis.) bekroop mij het gevoel dat ik daarop moest ingaan. Niettegenstaande, verzot op lekker eten, ... de prijs voor een lunch is toch niet te onderschatten. Het zal zeker de moeite zijn, een levenservaring maar ik had het er toch niet voor over. Het kriebelende gevoel bleef echter hangen. Dit eens mogen meemaken ... was het mij gegund? Ik bleef de site van Sergio Herman bekijken en vond toen ook de link naar Pure C. Aha, toch wel iets betaalbaarder. Ook de "nonchalante" sfeer sprak me aan. Had ik iets te vieren? Een mens vindt al gauw een reden en de tafel werd geboekt. Man, man, man, dit zal ik nooit meer ervaren! Je smaakpapillen worden gestreeld vooraf gegaan door een hemelse aanblik. Soms wist ik zelfs niet eens of het opgegeten kon worden, zo fantastisch was het gebracht. We zaten aan een prachtige tafel, een heel fris interieur en werden bediend door een "jonk volkje" dat ons soms met een knipoogje hartelijk verwende. In september ga ik nog eens terug (tafeltje al geboekt!) maar ik verwacht niet meer die intense verrassing keer op keer. Of toch? Mijn verstand zegt nee maar mijn hart hoopt enorm op nog eens een nieuwe en verrassende ster op mijn bord.
| Kom in gelijk welke winkel dat maar iets met het huishouden te maken heeft en je wordt overspoeld door gadgets. Begrijp me niet verkeerd, ik ben verzot op gadgets. Maar hoe vaak gebeurt het niet dat je iets koopt, 2 keer gebruikt en dat die dan bijna voor eeuwig en altijd achteraan in de lade of in een hoekkast belanden? Ik ben ook verzot op Kuifje. Maar die stijl is tijdloos, staat voor kwaliteit en zal immer aanspreken. En dat is nu net mijn punt. Als ik een gadget koop moet het op zijn minst functioneel, onmisbaar en liefst ook mooi zijn. Het begrip mooi is vanzelfsprekend heel persoonlijk. Les gouts et les couleurs ... Dus daar ga ik niet verder op in. (Bij Kuifje echter is dit zonder weerga.)
Nu terug naar de gadgets en hun functionaliteit en onmisbaarheid. Laatst kreeg ik een bon van € 30 in een winkel die zich specialiseert in alles wat met het huishouden te maken heeft. Keuze te over dus en een spannende uitstap voor mij. Al die goodies in de winkel kijken me aan en krijsen om het luidst: koop mij! Maar ik ben gewapend tegen dat soort kreten wetende dat ik me in het verleden te vaak heb laten inpakken! Na wat snuisteren slaat mijn hart een slagje over want eindelijk vind ik een keukenobject waar ik al een tijdje naar op zoek ben. Moeilijk te omschrijven hoor. Een soort van tang met twee smalle tanden, uitstekend om spaghettislierten op te rollen. Het ligt goed in de hand dus die buit is binnen. | Ik slenter verder en zie opeens een gadget om eieren te pocheren. Ja jongens, hallo? Geef daar toch je geld niet aan uit (sorry aan de bedenkers!) Is het functioneel? Ja. Is het onmisbaar? Zeker niet!!! En daarbij, denk ook eens aan de extra afwas. Sedert ik een vaatwasmachine in huis heb (de beste koop van mijn leven) ben ik daar iets gemakkelijker in geworden, maar toch ... Dus loop ik categoriek voorbij.
En daar ligt het volgende dat mijn aandacht trekt. Ik kocht het vroeger: een wit rolletje, nu vuil en grijs geworden van in de lade te liggen, om knoflookteentjes te "ontpellen". Gewoon even rollen en de pelletjes spoten eraf. Ach ja. Het is vrij functioneel maar zeker misbaar en vooral lelijk. Niet doen dus! Probeer te weerstaan. En denk vooral niet dat het je tijd zal uitsparen of dat je vingers niet meer naar look zullen ruiken. Voorbij lopen!
Iets verder spot mijn oog een stoommandje. Functioneel en onmisbaar. Vooral nu ik net een boekje kocht om zelf dimsums te maken. Is het mooi? Ach, niet super maar het heeft wel iets van charme. Zal ik het veel gebruiken? Dat denk ik wel want de mogelijkheden zijn oneindig. Niet alleen dimsums maar ook vis of groenten kan je er in klaarmaken.
De toekomst zal het uitwijzen maar als je ergens in de vreemde bent en je ziet een gadget voor mij ... aarzel dan niet als het aan mijn criteria voldoet. Alvast bedankt!
|
 Jullie kennen het gevoel waarschijnlijk wel. Voor de zoveelste keer nodig je dezelfde vrienden of familie uit voor een gezellig diner. Als de datum naderbij komt, begint het wikken en wegen. Wat heb ik hen de vorige keer geserveerd? Wat lusten ze? Zijn er vegetariërs bij? Mijn moeder lust geen look! Mijn neef is verschrikkelijk bang van graten! Als echte gastvrouw hou je daar vanzelfsprekend rekening mee maar het beperkt de keuze toch wel enorm.
Ik heb al ervaren, net zoals jullie waarschijnlijk, dat het hapje de toon van de avond zet. Gesneden worteltjes, bloemkoolroosjes, kerstomaatjes met één of ander sausje ... heerlijk! Maar toch niet meteen een indrukwekkende start. En willen we dat niet allemaal? Hen imponeren, bekoren en hen overtuigen van je excellente (?) kookkunsten. Daarom een gouden tip hier. Als iedereen die deze blog leest dit in de komende maand op tafel zet, zal het vlug een kort leven beschoren zijn maar vooruit ... dat hebben jullie en ik dan maar gehad.
Iedereen kent wel kroepoek. Meestal een wat vettig krokantje met een expliciete garnalensmaak die je in zakjes kan kopen, zelf maken (nog vettiger als je niet oplet) of die op tafel staan bij de Chinees. Enkele maanden geleden echter ging ik eten in een restaurant in Brugge waarvan de eigenaars welbekende Vlamingen geworden zijn dankzij een programma/wedstrijd op een Vlaamse zender. Ik verklap niet meer maar foodies zullen wel weten over welk restaurant het gaat. Mijn verwachtingen lagen hoog en dus keek ik er enorm naar uit. We werden verwelkomd in een mooie ruimte met een prachtige tafel. We voelden ons meteen op ons gemak. De kaart werd gebracht, een keuze werd gemaakt, de sommelier kwam langs en toen ... kwam het hapje. 3 verschillende, piepkleine gerechtjes. Ik herinner me er echter maar één meer van. Het was een kroepoekje van ui. Man, man, man wat heb ik daarvan genoten! Het was zo verrassend en hemels. Ik was bijna bang om het in te slikken omdat ik er zo lang mogelijk intens van wou genieten. Ook de rest van de maaltijd was best te pruimen. Prijs-kwaliteit was prima. Het gruis in de vissoep verguisde mijn genot echter. Maar de wijn was dan weer toppie: Sexy Tinto. (Heb er achteraf nog een eeuwigheid naar gezocht en ook gevonden. Zoals vaak echter, thuis heb je niet die ambiance of die intense sfeer waardoor het genot dan weer iets minder was.) Maar goed, ik wijk af.
Die uienkroepoek wou ik ook maken. Een bevriende kok kon mij het recept wel geven maar na het lezen ervan (dagen drogen!) zag ik er toch maar vanaf. Hij gaf me echter ook een tip om eens langs te gaan in een groothandel in het Brugse (:-)). Daar vond ik kroepoek in verschillende smaken. Met de dure doos naar huis dus. Het recept is heel simpel: Verwarm je frietpot, leg de kroepoek met sepia (koos ik dan uit die zes soorten) in de olie, haal ze eruit en laat ze uitlekken op keukenpapier, zoek een mooi bordje (altijd belangrijk!), garneer met stukjes zongedroogde tomaten en wat bieslook en serveer. Gegarandeerd succes!
Wil ik imponeren denk je? Nee hoor! Of toch? Een mens zijn ijdelheid wordt toch altijd graag gestreeld niet?
| Vakantie ... mensen dromen van strand, zee en avontuur. Ze kuieren in drukke straten en ontdekken winkel na winkel met schoenen, kledij en snuisterijen. Daar heb ik niets op tegen maar het summum voor mij is een supermarkt in het buitenland.
In eigen land schrijf je een boodschappenlijstje, rij je naar de supermarkt, snel je door de gangen proberend andere karretjes te ontwijken, vul je je boodschappenkar en hoop je maar dat de rij aan de kassa niet te lang zal zijn. Boodschappen in- en uitladen en opbergen. Oef! Een noodzakelijk kwaad is voorbij.
Niet zo in het buitenland. Al bij het binnenkomen voel je je gedesoriënteerd. Elke gang is onbekend. Je weet helemaal niet wat je oog zal ontdekken. En het is die ontdekkingsdrang, hoopvol verwachtend een product te vinden die je bij ons niet hebt, die mij zo boeit. Waarschijnlijk zelfs irriterend voor wie naast me loopt. Of liever gezegd voor me want ik blijf om de haverklap stilstaan bijna zuchtend van genot bij het onbekende. Ik | moet ze vastnemen, omdraaien, lezen en beoordelen. Het is sterker dan mezelf. Ik probeer het te delen met mijn toevallig slachtoffer maar meestal kijkt die me dan onbegrijpelijk aan bij het horen van mijn informatie van wat je ermee zou kunnen doen. Het nadeel is dat mijn mandje vlug vol ligt met de wonderbaarlijkste producten en verpakkingen (want ja, niettegenstaande ik de reclamejongens door heb, val ik toch voor een prachtige verpakking).
Thuis worden die nog eens zorgvuldig bekeken, gewikt en gewogen en dan worden ze liefdevol in de "pantry" geborgen. Soms blijven ze daar liggen en gaandeweg bedolven door andere veroveringen van mijn ontdekkingsdrang. En niettegenstaande ik maar zelden iets ongebruikt weggooi in de vuilnisbak, ... zo af en toe een verspilling haalt het niet van mijn voldoening bij een nieuwe ontdekking.
Voor mij dus geen schoenwinkel maar een boodschappenkar in de supermarkt in den vreemde!
|
 Wat is er leuker dan dat het aanbod je maaltijden bepaalt? Alhoewel, er zijn ook valkuilen. Als ik naar de vismarkt wandel, moet ik me vooraf inprenten om niet teveel aan te schaffen. Eten weggooien is namelijk zonde. Tot mijn grote vreugde liggen er grote pijlinktvissen om mij te wachten. Er zijn nog wat klanten voor me en ik hoop uit alle macht dat zo'n "lelijke" vis hen niet aantrekt. Niet teveel naar kijken dus en de andere soorten aandachtig bestuderen. Mijn beurt en gelukkig waagde niemand er zich aan. De visboer kuist de inktvis. Een smerig boeltje! Normaal doe ik het zelf maar mijn linkerhand is gewond, dus laat ik me dienen. Onderweg naar huis overdenk ik de opties. Het wordt pasta!
Wat rode ui snipperen, een lookteentje of drie worden genadeloos versneden en in de hete olie gefruit. Ik voeg er ook nog wat van de zelfgetrokken bouillon van langoustines aan toe.(Nooit weggooien die schalen! Even aanbakken en water erover. Laten opkoken en koud laten worden, malen in de keukenrobot, zeven en klaar is Kees.) daarna voeg ik stukjes tomaat en paprika toe en laat het langzaam sudderen terwijl ik de pasta kook. Net voor de pasta klaar is, voeg ik de inktvis toe die ik in reepjes sneed. Nog even bijkruiden met wat viskruiden en chilivlokjes, pasta erbij en opdienen. Hopelijk is de inktvis niet te gaar en is er nog wat beet in. Die tentakeltjes lonken gekruld naar mij. Ik waan me in Italië maar moest geen voet verzetten. Zalig toch?
 Een wedstrijdje is altijd een uitdaging. Maak een gerecht met pickles. Vanzelfsprekend wil een mens dan wat origineel uit de hoek komen. Frieten met pickles was dus geen optie. Veel nadenken, overleggen met andere kookfanaten en veel aan de kant schuiven.Genoeg ideeën, maar niets werkt echt. Een tijdje geleden ging ik naar de Japanner. Altijd een belevenis! Daar at ik een heerlijke misosoep. Een smaak waar je echt wel moet aan wennen. Net zoals aan olijven of alcohol. Dat wou ik thuis ook wel eens proberen. Receptje opzoeken op het internet is dan maar net zo gemakkelijk ook al heb ik heel wat kookboeken staan. Net als mijn vader lees ik ze als een roman met de foto's die je fantasie prikkelen en de smaakpappilen aan het werk zetten. Tot mijn verbazing eten ze die soep met pickles. Een recept was geboren. Of het lekker is? Ik vind van wel. Heb onderstaand gerecht dan ook ingezonden. Benieuwd of ik een kans maak op enkele mooie kookboeken? Probeer het alvast eens uit!
Ingrediënten:
1L visbouillon (liefst zelfgemaakt)
12 eetlepels gedroogde wakame
5 eetlepels misopasta
300 gram tofu
Pickles
Sesamzaadjes voor de garnering
Bereiding:
Laat de tofu uitlekken op keukenpapier gedurende 20-30 minuten.
Week de wakame gedurende 10 minuten in koud water.
Warm de visbouillon op tot tegen het kookpunt.
Snij de tofu in blokjes.
Laat de wakame uitlekken.
Doe de misopasta in een kommetje. Giet er wat bouillon op en klop tot een egale massa.
Voeg de tofu en wakame aan de bouillon toe. Laat 3 minuten opwarmen.
Doe de misopasta bij de bouillon. Laat kort even koken en dien op.
Garneer met pickles en sesamzaadjes.
Smakelijk en tot de volgende!
 Op de vismarkt opeens visjes zien die ik niet ken, dat trekt me wel aan. Experimenteren doe ik graag. Thuisgekomen zoek ik meteen op het net naar meer informatie. Die ijsvisjes hebben geen rood bloed. Dan zie je dat dus niet. Hoe maak je dat dan in hemelsnaam deftig schoon? Een recept vind ik niet meteen tot ik de Engelse naam ontdek. Een oosterse marinade spreekt meteen aan. Ik fileer alle visjes. Ik ben er wel een uur mee bezig. De visjes zijn klein maar alle vinnetjes en ingewanden moeten verwijderd worden net zoals de kop, de staart en de graten. Maar achteraf is het zeker de moeite waard! Leg de gefileerde visjes in een inoxschaal samen met een chilipepertje, limoen- of citroensap, Thaise kruiden en kokosmelk. Laat ongeveer een dag marineren dan smelten ze op de tong.
Om op te dienen: zoek een mooi bord uit. Leg wat sla op het bord, leg enkele filets met de rugzijde naar boven, rol enkele kleine filets op en garneer met radijzen, gedroogde sjalotten en bieslook. Eventueel met nog een schijfje limoen garneren. Veel succes!
|
RSS Feed